Мафхуми зишт, нохуб ва норавост дар тамоми давру замонхо хамчун амали ношоиста, носазо ва номатлуб дониста мешавад. Бадй чун фасоду зиён танхо ва танхо зиштиву нооромй падид меорад, зеро ин амал хоси хайвоноту дарандахо ва хашароти зараррасон аст, ки онхоро табиат чунин офарида. Инсоният чун бандаи хокии чахони гузарон бояд хоси хислатхои ба худ хос, аз қабили одаму одамгарй некию накукорй ва саховатмандию хайрхохй бошад. Хамеша бар он чахд намояд, то ба амалхои хубу савоб, манфиатдору хайрхохона даст занад. Касеро хушдилу осуда гардонад. Ягон дастоварди хубе аз худ боки гузорад, то зинданом бошад.

Хиёнаткорон дар ягон давру замон хушбахт намегарданд, зеро: «Давлат ба ақл наздик аст». Каси бадкор, мардумозор ва хиёнаткор хамеша ба чазои Офаридгори бузург сазовор хохад буд.

Оре, хар як пешравй мукофоти бузурги Офаридгори созанда аст, ки танхо ба шахсияти арзанда сазовор дониста мешавад. Бадон, ки асоси матлабу маромашон бадкориву мардумозорист, дар ягон давру замон сохибиззат гашта наметавонанд. Ноандешида бар он, ки хамаи нуқсону норасоихои хаёташон бар ивази амалхои номатлубашон, ки ба фарзанди инсоният раво дидаанд, аз даргохи Худованди муттаол рузияшон гашт. Надониста аз он, ки хар як амали инсон дар хает сазовори мукофотест, ки дар тарозуи хаёт баркашида:

Барчост, ки хамаи хубию бадихо дар зиндагй дар хадди худ чавобе, мукофоте доранд. Ҳамеша бояд кушид, ки некукор ва росткору аз бадихо дур зист. То хадди имкон бо дармондагон дасти ёрй дароз кард:

Ту некй бикуну дар Дачла андоз, 

Ки Эзид дар биёбонат дихад боз.

Бадкорону бадхохонро роху равиш боял омухт ва аз бадихо дур гардонд, ки дар корхои неку савоб даст зананд. Зеро онхо худ аз худ бахри дигар гаштани хулку атвори худ намекушанд. Барои инсони комил шудани кас бояд хамеша дустону наздикони хуб пайдо кунад, бо кадом рохе, ки набошад, ононро ба росткорй хидоят кунанд ва аз вартаи бад бирахонанд.

Вале хастанд шахсиятхое, ки хеч гох ононро бо ягон кушингу мадади атрофиён аз рохи бад наметавон гардонд. Онон аллакай пайрохаи бузургро тай намудаву худ бехабаранд. Тавре мегуянд: «Бадкор азоб накашад, агар азоб мекашид, бадй намекард, аммо некукор аз он ки ба кадри тавон некй накарда, дар қайди ранч асту азоб». Хуллас, хеч як бадкарда бе чазо нахохад монд. Хар як амалеро чавобест ва хар бадкоре ба кадри бадихои анчомдодааш чазое хохад дид. Бехуда нагуфтаанд:

Чох макан, ки худ афтй.

Албатта, бадкарда рузе сазовори чазои бад ва накукорон ба кадри захмати беандозаашон сазовори хаёти хушу гуворо, фарзандони солиму поктинат ва обрую манзалати бузург хоҳанд гашт.